Prof. dr Maksymilian Tytus Huber urodził się dnia 4 stycznia 1872 r. w Krościenku nad Dunajcem. W trakcie nauki w szkole średniej nie odznaczał się specjalnymi zdolnościami, ujawniły się one dopiero w czasie studiów na Wydziale Inżynierii Politechniki Lwowskiej. Pracę naukową rozpoczął już w czasie studiów pracując jako asystent u prof. Skibińskiego. Studia lwowskie uzupełnia na Uniwersytecie Berlińskim. Pierwszą jego samodzielną pracą było stanowisko inżyniera-adiunkta w Krajowym Biurze Melioracyjnym we Lwowie. W niedługim czasie zostaje profesorem mechaniki teoretycznej i budowniczej w Wyższej Szkole Przemysłowej w Krakowie.
W kilka lat później pełni obowiązki dziekana Wydziału Inżynierii. Wybuch I wojny światowej zastaje Go na stanowisku rektora tej uczelni. W czasie działań wojennych dostaje się do niewoli rosyjskiej, gdzie zapoznaje się z tamtejszą literaturą z zakresu teorii sprężystości i wytrzymałości. Dzięki staraniom Czerwonego Krzyża i Polskich Komitetów w Rosji mógł kontynuować pracę naukową.
W roku 1918 wraca do kraju i obejmuje kierownictwo Mechaniki Stacji Doświadczalnej Politechniki Lwowskiej. Sześć lat później zostaje wybrany po raz wtóry rektorem lwowskiej uczelni. W roku 1928 przenosi się do Warszawy, gdzie pracuje najpierw jako kierownik katedry mechaniki na Politechnice Warszawskiej a następnie kieruje Laboratorium Wytrzymałości Materiałów. W tym czasie ogłasza szereg prac naukowych z zakresu stateczności ustrojów sprężystych wytrzymałości konstrukcji lotniczych i uzbrojeniowych oraz teorii płyt. Jest to najbardziej płodny okres w Jego twórczości naukowej, wydaje bowiem łącznie ponad siedemdziesiąt cennych publikacji.
Okres okupacji spędza w Warszawie nauczając na tajnych kursach politechnicznych a od 1942 roku w Wyższej Szkole Technicznej. W tym czasie wykańcza szereg rozpoczętych uprzednio prac: Teorie sprężystości, podręczniki z mechaniki ogólnej i wytrzymałości materiałów.
W 1945 roku w uznaniu zasług naukowych Akademia Górniczo-Hutnicza w Krakowie nadała Mu godność doktora honoris causa nauk technicznych . Wkrótce po tym został zaproszony do objęcia Katedry Mechaniki Technicznej Politechniki Gdańskiej obejmując jednocześnie kierownictwo Instytutu Wytrzymałości. W czasie czterech lat pobytu na Wybrzeżu rozwinął niezwykle ożywioną działalność naukową ogłaszając liczne nowe prace i przyczynki.
Prezydent Rzeczypospolitej w uznaniu jego wielkich zasług naukowych mianował Go w 1948 r. Profesorem Honorowym Politechniki Warszawskiej. Wiosną 1949 r. prof. dr M. T. Huber przenosi się do Krakowa, gdzie uzyskuje w Akademii Górniczo Hutniczej utworzoną dla Niego ad personam przez Ministerstwo Oświaty Katedrę Wyższych Zagadnień Mechaniki. Na tym stanowisku pozostał nieomal do ostatnich dni swego życia.
Działalność naukowo techniczna prof. Hubera to nie tylko praca pedagogiczna i piśmiennicza. Brał również czynny udział w pracach stowarzyszeń społecznych i technicznych. Był członkiem korespondentem Polskiej Komisji Międzynarodowej Współpracy Intelektualnej i członkiem korespondentem Polskiej Akademii Umiejętności. Zorganizował I Polski Zjazd Matematyczny. W roku 1937 otrzymuje dyplom członka zagranicznego Masarikowej Akademii Pracy w Pradze. Udział prof. Hubera na terenie międzynarodowym był niezwykle żywy. Uczestniczył w I Międzynarodowym Zjeździe Mechaniki Technicznej w Delft (HOLANDIA), II w Zurychu, III w Sztokholmie, IV w Dusseldorfie i w okresie powojennym w Londynie. Uczestniczył również w Zjeździe Materiałowym w Berlinie i II Międzynarodowym Kongresie Mostownictwa i Budowli Inżynieryjskich w Wiedniu. Jest przedstawicielem Ministerstwa Komunikacji na Międzynarodowej Konferencji Żeglugi Powietrznej w Paryżu. W międzyczasie prowadzi również cykl wykładów na Politechnice w Zurychu.
Dowodami uznania, jakimi darzono prof. dr Maksymiliana Tytusa Hubera są nadane Mu odznaczenia :
* Krzyż Komandorski Orderu Polonia Restituta
* trzykrotnie Złoty Krzyż Zasługi
* Medal Zwycięstwa i Wolności.
* W roku 1949 został laureatem Swe pracowite i owocne życie zakończył w dniu 9 grudnia 1950 roku. W roku 1918 wraca do kraju i obejmuje kierownictwo Mechaniki Stacji Doświadczalnej Politechniki Lwowskiej. Sześć lat później zostaje wybrany po raz wtóry rektorem lwowskiej uczelni. W roku 1928 przenosi się do Warszawy, gdzie pracuje najpierw jako kierownik katedry mechaniki na Politechnice Warszawskiej a następnie kieruje Laboratorium Wytrzymałości Materiałów. W tym czasie ogłasza szereg prac naukowych z zakresu stateczności ustrojów sprężystych wytrzymałości konstrukcji lotniczych i uzbrojeniowych oraz teorii płyt. Jest to najbardziej płodny okres w Jego twórczości naukowej, wydaje bowiem łącznie ponad siedemdziesiąt cennych publikacji.
Okres okupacji spędza w Warszawie nauczając na tajnych kursach politechnicznych a od 1942 roku w Wyższej Szkole Technicznej. W tym czasie wykańcza szereg rozpoczętych uprzednio prac : Teorie sprężystości, podręczniki z mechaniki ogólnej i wytrzymałości materiałów.
W 1945 roku w uznaniu zasług naukowych Akademia Górniczo-Hutnicza w Krakowie nadała Mu godność doktora honoris causa nauk technicznych . Wkrótce po tym został zaproszony do objęcia Katedry Mechaniki Technicznej Politechniki Gdańskiej obejmując jednocześnie kierownictwo Instytutu Wytrzymałości. W czasie czterech lat pobytu na Wybrzeżu rozwinął niezwykle ożywioną działalność naukową ogłaszając liczne nowe prace i przyczynki.
Prezydent Rzeczypospolitej w uznaniu jego wielkich zasług naukowych mianował Go w 1948 r. Profesorem Honorowym Politechniki Warszawskiej. Wiosną 1949 r. prof. dr M. T. Huber przenosi się do Krakowa, gdzie uzyskuje w Akademii Górniczo Hutniczej utworzoną dla Niego ad personam przez Ministerstwo Oświaty Katedrę Wyższych Zagadnień Mechaniki. Na tym stanowisku pozostał nieomal do ostatnich dni swego życia.
Działalność naukowo techniczna prof. Hubera to nie tylko praca pedagogiczna i piśmiennicza. Brał również czynny udział w pracach stowarzyszeń społecznych i technicznych. Był członkiem korespondentem Polskiej Komisji Międzynarodowej Współpracy Intelektualnej i członkiem korespondentem Polskiej Akademii Umiejętności. Zorganizował I Polski Zjazd Matematyczny. W roku 1937 otrzymuje dyplom członka zagranicznego Masarikowej Akademii Pracy w Pradze. Udział prof. Hubera na terenie międzynarodowym był niezwykle żywy. Uczestniczył w I Międzynarodowym Zjeździe Mechaniki Technicznej w Delft (HOLANDIA), II w Zurychu, III w Sztokholmie, IV w Dusseldorfie i w okresie powojennym w Londynie. Uczestniczył również w Zjeździe Materiałowym w Berlinie i II Międzynarodowym Kongresie Mostownictwa i Budowli Inżynieryjskich w Wiedniu. Jest przedstawicielem Ministerstwa Komunikacji na Międzynarodowej Konferencji Żeglugi Powietrznej w Paryżu. W międzyczasie prowadzi również cykl wykładów na Politechnice w Zurychu.
Dowodami uznania, jakimi darzono prof. dr Maksymiliana Tytusa Hubera są nadane Mu odznaczenia :
* Krzyż Komandorski Orderu Polonia Restituta
* trzykrotnie Złoty Krzyż Zasługi
* Medal Zwycięstwa i Wolności.
* W roku 1949 został laureatem Nagrody Państwowej I Klasy za całokształt swej działalności naukowej.
Swe pracowite i owocne życie zakończył w dniu 9 grudnia 1950 roku.
